Waar de meeste mensen hun puberleeftijd op een middelbare school doorbrengen was ik, omdat de pastoor me had wijsgemaakt dat ene god me had geroepen, ondergebracht in het Rooms Katholieke Seminarie Beekvliet in SintMichielsgestel, een plaatsje net onder Den Bosch.
Beekvliet was gevestigd in een prachtig gebouw met een kenmerkend torentje dat de sporen van een verleden als kamp waar gijzelaars vanaf 1942 die als ruilmiddel voor aanslagen door het verzet dienden, waar dus jongens van twaalf jaar tot een jaar of twintig geïnterneerd waren om voorbereid te worden op het celibaat. En dat ging voor een fors deel gepaard met methodes van de bezetters die waren blijven hangen van de bezetters. Alles wat je behoorde te weten werd er in gestampt. Dat heeft zijn sporen nagelaten in mijn drukke brein. Zo kan ik de vervoegingen van diverse latijnse woorden op commando opdreunen, vooral “Iter Itineris” wat door de docent latijn door middel van het aanbrengen van enkele blauwe plekken voor eeuwig in mijn brein is geëtst.
Ook kan ik Marsman “denkend aan Holland” of het “lied van de twaalf doden” gelijk produceren. En zo nu en dan gaan er andere doosjes open.

Recent las ik op het enige “social” medium waar ik nog een paar minuten per dag aanwezig ben, LinkedIn, diverse bijdragen van mensen die nog steeds denken of tegen beter weten in geloven, dat Europa sterk is, te lezen en ineens ging er een doosje open waarin fabels van “La Fontaine” zitten in vertaling van Jan Prins. Met name deze:

Daar de krekel leefde van zang
Maanden lang
Ziet van veel hij zich verstoken
Nu de kou is aangebroken
En dus klaagt hij voor den brode
Juffrouw Mier aan met zijn node
Wat zo lang het zomer was
Deed je dan
Vraagt ze aan den klager
Dag en nacht voor mens en dier
Zong ik als me ingegeven
Zong je? Heb ik van mijn leven
Dans dan nu maar, veel plezier!

Denk nu eens dat Europa de krekel is en de mier de rest van de wereld. Misschien gaat je een lichtje op.